[NL] Journal KevinV1990

[KevinV1990]

Dag -5317: Laten we beginnen bij het begin

Om mijn Nederlandse journal te beginnen, is het slim om bij het begin te beginnen. Voor het gemak pak ik dan 1 september 2012 als de begindatum van mijn gameverslaving, de dag dat de middelbare school voor mij begon. Alles was nieuw. Nieuwe kinderen, nieuwe leraren, maar ook nieuwe omstandigheden waar ik nooit eerder mee te maken had gehad. Net voor de brugklas begon ik last te krijgen van acne, iets wat naarmate de tijd vorderde, ook steeds heviger werd. De middelbare school zou de middelbare school niet zijn, als ik daar niet mee werd gepest. Voor die tijd werd ik nooit gepest. Natuurlijk waren er wel eens ruzietjes, en zo nu en dan een vechtpartijtje, maar met pesten had ik nooit te maken gehad. Het vreemde was echter wel dat vrienden die ik had van de basisschool, de mensen waar je dus eigenlijk een beetje op rekende, mee gingen doen aan dat pesten. Het heeft ervoor gezorgd dat mijn vertrouwen in mensen steeds minder werd, iets waar ik vandaag de dag nog steeds de problemen van ondervind.

Er was denk ik één iemand die ik echt mijn vriend kon noemen (op de middelbare school), en diegene had ook nog eens een Playstation 1 thuis staan. Zelf had ik de Nintendo 64 en de Sega Mastersystem II thuis staan, en hoewel ik daar graag een spelletje op speelde, deed ik dat niet erg vaak. Wat ik in die tijd al wel vaak deed, was het spelen van Pokémon Gold op de Gameboy Color. Het leuke daaraan was vooral dat heel veel mensen in de buurt de Pokémon games speelden, dus we zaten vaak met een hele groep in het trappenhuis, of bij lekker weer buiten. Dan zaten we met zijn allen Pokémon te spelen. Doordat ik echter games als Final Fantasy VIII, Final Fantasy IX en Dragon Ball Final Bout speelde bij die vriend, wilde ik al snel ook een Playstation hebben. Het heeft nog een tijdje geduurd voordat we er één in huis kregen, maar vanaf die dag begon ik veel meer te gamen. Final Fantasy VIII was de game waar het allemaal om draaide.

Het was echter aan het eind van 2004 dat ik echt verslaafd begon te raken aan gamen. School ging al niet geweldig, en toen gingen we voor de zomer ook nog eens verhuizen. Hoewel het niet echt ver was van mijn oude buurt, begon ik mijn vrienden toch een beetje uit het oog te verliezen. Ik zonderde me steeds meer af, zeker toen ik voor mijn verjaardag een Playstation 2 kreeg. De Playstation 2 was voor mij echt de console waar het allemaal om draaide, er waren zoveel goede games te krijgen, en tweedehands kon je zelfs pareltjes tegenkomen die echt niemand had. Ik denk dat ik zo'n beetje elke goede game die er in Nederland te krijgen was voor de PS2, op een gegeven moment wel had.

Uiteindelijk ben ik op school afgezakt van VWO naar VMBO-TL, iets wat niet alleen kwam door mijn gameverslaving (ik heb namelijk een bepaalde mening over het onderwijs in Nederland), maar het had er een groot aandeel in. Op het moment dat ik mijn diploma haalde, hoopte ik op een nieuwe start op mijn nieuwe MBO opleiding, Marketing & Communicatie. Wat kwam ik bedrogen thuis. Er was daadwerkelijk geen verschil tussen de mensen op de middelbare school, en die op het MBO. Bovenal had ik al bijna geen zelfvertrouwen meer, waardoor ik veel moeite had met het uitvoeren van sommige praktijkopdrachten. Ik stopte, en hoewel ik van plan was om via het volwassenonderwijs alsnog mijn HAVO diploma te halen, kwam hier uiteindelijk ook niets van terecht.

Ondertussen was ik al 18, had geen goede opleiding, geen vrienden, geen werk, maar wel nog steeds een gameverslaving. Het zou nog wel een tijdje duren voor ik daar vanaf zou zijn.

Wordt Vervolgd...

[Mhyrion]

Prettig om een keer wat in het nederlands te lezen, ben benieuwd naar het vervolg.

[KevinV1990]

Prettig om een keer wat in het nederlands te lezen, ben benieuwd naar het vervolg.

Het viel mij eigenlijk op, hoe weinig journals er in een andere taal worden geschreven. Dus aangezien ik toch liever in het Nederlands schrijf, leek het mij leuk om er een Nederlandse journal naast mijn Engelse te beginnen.

[KevinV1990]

24 januari 2012: Dag -1890

24 januari 2012 is waarschijnlijk de dag geweest dat het voor mij allemaal veranderde. Het was de dag dat ik begon bij mijn huidige baan bij PostNL. Het was eerst de bedoeling dat ik er maar zes maanden zou blijven, maar telkens werd mijn contract weer verlengd, met uitzondering van de zomer van 2013 waarin ik er drie maanden tussenuit moest, voordat ik weer een nieuw contract zou kunnen krijgen. Na drie jaar kreeg ik een vast contract. Toen ik hier begon, was ik zeker nog wel verslaafd aan gamen. Elke keer wanneer ik klaar was met werken, ging de Xbox of de Playstation weer aan, en dan zat ik weer uren achter elkaar te gamen. Ik weet dan ook niet echt zeker waarom het op een gegeven moment minder werd.

De grootste reden zou waarschijnlijk zijn geweest, dat games voor mij de magie waren verloren. Het leek alsof ik telkens weer hetzelfde spel speelde, maar dan in een nieuw jasje. Been there, done that. Hoewel ik zo over games dacht, speelde ik nog steeds erg veel. In die januari van 2012 gebeurde er echter ook iets anders. Ik begon weer te schrijven. Ik maakte een blog aan op Wordpress, en begon te schrijven. Ik schreef daadwerkelijk over alles, de ene keer over mijn leven, en de andere keer weer over het Wilde Westen. Ik vond, en vind het nog steeds, zo leuk om te doen. Schrijven is van jongs af aan een hobby van mij geweest, maar doordat ik met die gameverslaving te maken kreeg, schreef ik steeds minder. Nu was het echter het schrijven dat er voor zorgde, dat ik steeds minder ging gamen.

Waar videogames hun magie voor mij een beetje verloren hebben, weet ik zeker dat dat bij schrijven nooit zal gebeuren. Het blijft altijd een magisch, een euforisch gevoel, om vanuit helemaal niets, iets te creëren. Ik schrijf ook nog steeds, en ook steeds meer. Het is mijn droom om ooit een boek uit te geven. Ik heb die droom nu ook een doel gemaakt, en ik wil er alles voor doen om dat doel te bereiken. Gamen is op en zijspoor belandt, en dat vind ik om eerlijk te zijn ook helemaal niet erg. Het is tijd om weer eens wat doelen te bereiken, en om iets te gaan doen met mijn leven. Ik heb te lang mijn tijd verdaan, en dat is nu voorbij.

[KevinV1990]

28 maart 2017 - 19 dagen zonder gamen

Ik vraag me echt af waarom ik me op mijn werk telkens opgeef, om om zes uur, en soms om half zes te beginnen. Natuurlijk zijn alle extra uurtjes meegenomen. Meer uren werken, betekent meer geld. Wat het echter ook betekent, is meer vermoeidheid. Lichamelijk kan ik het makkelijk aan. Mentaal is het een ander verhaal. Het is niet zo dat ik in een regelrechte depressie raak wanneer ik om zes uur moet beginnen, maar ik vraag me wel vaak af of dit nou is wat ik van mijn leven had verwacht. Dan kom ik toch altijd weer tot de ontdekking dat dit niet zo is. Die oude gameverslaving heeft echt alles omgegooid. Ik heb dat echter zelf laten gebeuren, dus is het mijn eigen schuld.

Maar toch... Ik had mijn dromen, doelen die ik in mijn leven wilde bereiken. Doordat ik echter zoveel aan het gamen was in het verleden, heb ik ze verwaarloosd. Aangezien ik mijn doelen heb verwaarloosd, betekent dat dan ook dat ik dat bij mezelf gedaan heb? Alleen maar denken aan gamen. En waarom? Omdat je de werkelijkheid niet aankon. Je had niet de moed om de werkelijkheid naar jouw hand te zetten. Ik had ze allemaal moeten laten praten, had ze me moeten laten pesten, maar had nooit mijn doelen uit het oog moeten verliezen.

Misschien had het wat opgelost als ik iemand eens een keertje een goede rechtse had gegeven, misschien hadden ze dan hun mond eens gehouden. Dat hoort alleen niet bij mij. Ik heb het niet zo op geweld. Ik weet hoe ik mezelf moet verdedigen, en ben voor niemand bang, maar ik zal nooit zelf de eerste stap tot geweld zetten. Dat is niet wie ik ben.

Genoeg over mij, nu even terug naar mijn doelen. Het is makkelijk om te zeggen dat je het pesten van je af had moeten laten glijden, maar je moet wel een erg dikke schil hebben om het een aantal jaar vol te houden. Dat lukte mij dus ook niet. Ik vertrouwde op een gegeven moment niemand meer, en ging liever uren zitten gamen, dan dat ik met mensen zou praten. Waarom heb ik me toen niet volop op mijn doelen gegooid? Ik weet het niet, en zal het waarschijnlijk ook nooit te weten komen.

Ik heb echt genoeg van mijn werk, al een tijdje eigenlijk, maar ik liet die frustratie gewoon van mij afglijden. Hoewel ik het werk namelijk niet leuk vind (nooit gevonden ook), ben ik er wel goed in, en ik durf ook wel te zeggen dat ik één van de besten ben die daar in het pand rondlopen. Misschien is dat dan ook wel de reden dat ik het al vijf jaar volhoud. Er zit echter geen toekomst in het werk, ik zou er mijn toekomst ook niet van willen maken, maar het is wel een soort van veilige haven.

Die veilige haven gaat mij echter niet verder brengen in het leven. Zo nu en dan denk ik er wel eens aan om gewoon op te stappen, zonder alvast een andere baan te hebben. Ik wil het leven niet hebben waarbij je om half vijf moet opstaan, om je uurtjes te maken bij een baan waar je nog geen eens wil zijn. Half vijf opstaan is geen probleem op zich, als je het maar voor iets doet waar je passie ligt, en waar je volledig voor wilt gaan.

Ik heb zojuist een week vakantie aangevraagd in de eerste week van mei. Ik hoop ook echt dat ik in die week een andere baan kan vinden, een baan die me verder brengt naar waar ik wil zijn.

[KevinV1990]

29 maart 2017 - 20 dagen zonder gamen

Tot nu toe heb ik die week vrij, begin mei, dus niet gekregen. Er zouden al teveel mensen verlof hebben. Ik sta wel op de wachtlijst, en krijg vrijdag of zaterdag te horen of het misschien alsnog zou kunnen. Waarschijnlijk niet. Eerst vond ik het nog geen eens zo erg, en kon ik het ook wel begrijpen. Totdat ik thuis er over na begon te denken. Er zijn bij ons in het pand nooit te weinig mensen, echt nooit. Het probleem is echter, dat ze de mensen niet op de juiste manier inzetten. Buiten dat, vraag ik nooit vrij buiten hetgeen wat ik heb opgegeven in het vakantierooster, ben ik bereid om een dagje vrij te nemen wanneer het hun goed uitkomt, en heb ik waarschijnlijk de meeste vakantie-uren van iedereen in het pand. Je zou dus denken dat ze zouden willen dat ik die opnam. Voorlopig nog niet dus. Misschien krijg ik aan het eind van de week te horen dat mijn verzoek alsnog is goedgekeurd, maar zo niet, dan zal ik ook niet extra gaan werken rond Koningsdag. Als ik dat namelijk niet doe, dan heb ik drie dagen vrij. Hier hoef ik geen vrije dagen voor op te nemen, en het is waarschijnlijk genoeg om me weer even op te laden.

Over mijn werk gesproken trouwens, ik heb werkschoenen gekregen, stalen neus en alles. Wat zitten die dingen kut zeg! Maar ja, ze waren gratis en op deze manier hoef ik mijn eigen schoenen niet meer af te trappen.

Ik kan nog steeds de verleiding weerstaan om te gaan gamen, en er zijn eerlijk gezegd ook weinig dingen die me aan gamen doen denken. Gisteravond had ik alleen wel even zin om Football Manager te gaan spelen. Dat gevoel krijg ik echt altijd wanneer ik een voetbalwedstrijd aan het kijken ben, vooral bij een slechte wedstrijd. Ik wil op dat moment laten zien dat ik het veel beter kan, in een spel dan wel te verstaan, maar toch...

Voor de rest voel ik me best wel goed eigenlijk, al weet ik niet precies waarom. Ik ga straks waarschijnlijk een artikel schrijven voor mijn website, en heel misschien ga ik een nieuw domeinnaam kopen. Dat laatste weet ik alleen nog niet zeker.

[KevinV1990]

30 maart 2017 - Drie weken zonder gamen

Toch raar om te zien dat het eerst de bedoeling was om te kijken of ik het een dag vol zou houden zonder te gamen. Nu zijn we al drie weken verder, en ik heb helemaal niet meer gegamed. Trots op mezelf? Eigenlijk wel ja. Waarom zou ik dat niet zijn? Vroeger zou ik dit namelijk nooit hebben gekund. Het doet me goed om te zien dat ik stappen heb gemaakt. Nu is het van belang om nog meer stappen te gaan zetten, de stappen naar de beste versie van mezelf.

Als je mijn Engelstalige journal hebt gelezen, dan zal je hebben gezien dat ik wat doelen voor mezelf heb gesteld. Een daarvan is het schrijven van een boek over mijn gameverslaving. Het opschrijven van dat doel brengt het allemaal wel heel dichtbij. Ik heb het gevoel dat ik dit doel nu wel moet bereiken, alleen maar omdat ik het heb opgeschreven. Aan het eind van dit jaar, wil ik dit boek hebben geschreven. Ik hoop echter nog een stapje verder te kunnen gaan, en aan het eind van het jaar een uitgever te hebben gevonden. Hoe de invulling van het boek precies gaat zijn, weet ik nog niet. Er spelen veel ideeën door mijn hoofd, en het is nu van belang om alles even op een rijtje te gaan zetten. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar de eerste stap is gezet.

Het doel wat ik echter nog wat sneller wil gaan bereiken, is het vinden van een nieuwe baan, het liefst in een boekwinkel. Ik wil maandag een ware sollicitatiebom in Haarlem en omstreken plaatsen, waar ik mezelf zal aanbieden bij de winkels. Het is tijd om weg te gaan uit die veilige (maar saaie) omgeving bij PostNL, en weer buiten mijn comfort zone te gaan stappen bij een nieuwe baan. Ik ben toe aan een nieuwe uitdaging.

Nadat ik deze doelen had vastgesteld, en wat had gelezen uit het boek De Belofte van Pisa, van Mano Bouzamour, ben ik eigenlijk een beetje tot rust gekomen. Het lijkt alsof het allemaal wat duidelijker voor mij is geworden, en dat ik weet wat ik nu moet doen om verder te komen in het leven. De tijd is aangebroken om die volgende stap te zetten.

[KevinV1990]

4 april 2017 - 26 dagen zonder gamen

Weet je dat ik eerst dacht dat het onmogelijk voor mij zou zijn om negentig dagen niet te gamen? Voordat ik stopte met gamen, was mijn gamegedrag al niet meer zo erg dat je het verslaafd had kunnen noemen. Toch gamede ik nog best veel als vorm van vrijetijdsbesteding, mooi woord vind ik dat, vrijetijdsbesteding. Maar het leek mij dus niet mogelijk dat ik hier negentig dagen mee zou stoppen. Nu ben ik echter 26 dagen verder, en ik heb nog geen een keer zin gehad om weer te gaan gamen. Ik heb er zelfs aan gedacht om alles weg te doen. Misschien is het dan toch mogelijk om negentig dagen, en misschien zelfs langer, niet te gamen.

Sinds ik ben gestopt met gamen, ben ik echt gigantisch veel aan het schrijven. Ik publiceer niet alles, maar schrijven doe ik zeker. Ik merk ook dat ik veel beter ben gaan schrijven, het gaat me allemaal net wat makkelijker af. Oefening baart kunst. Vandaag heb ik besloten om mee te gaan doen aan wat schrijfwedstrijden. Het competitieve wat ik bij het gamen had, zit nog steeds in mij, dus ik heb er wel zin in om mijn krachten te gaan meten met anderen. Dit keer gebruik ik daar echter een andere hobby voor.

Zondag heb ik zo'n beetje de hele dag met de trein gereisd. Met het boekenweekgeschenk van dit jaar kon je de hele dag gratis met de trein, dus besloot ik dat het een leuk idee was om even naar Maastricht te gaan. Vanaf Haarlem duurt die reis ongeveer tweeënhalf tot drie uur. Lange reis, maar als je gebruik maakt van zo'n hele dag reizen, dan moet je er vind ik ook echt gebruik van maken. Weet je wat ik zo vreemd aan die dag vond, als ik erop terugkijk? Ik heb eigenlijk niet iets speciaals gedaan, maar toch was het een van de beste dagen die ik sinds tijden heb gehad. Het was leuk om een keertje de andere kant van Nederland te bezoeken, en ik ga dat ook zeker vaker doen.

Het enige waar ik me wat minder over voel, is dat ik weinig aan mijn doelen heb gewerkt. Het begin van mijn boek over gameverslaving is gemaakt, maar ik heb er al een paar dagen niet meer aan gewerkt. De sollicitaties die ik wilde versturen, heb ik nog niet verstuurd. Ik heb de laatste tijd ook niets meer gedaan aan mijn cursus creatief schrijven. Waarom ik hier niets aan heb gedaan, dat weet ik gewoon echt niet. De motivatie is er wel, er gebeurt alleen weinig. Toch zijn er ook wel wat positieve puntjes op te noemen.

Het schrijven voor mijn site gaat goed. Sinds twee weken ben ik nu ook bezig met het publiceren van korte verhalen op de site (elke vrijdag), en deze worden tot nu toe goed ontvangen. Ik ben nog steeds redelijk veel aan het sporten, waarbij ik zoveel mogelijk probeer te variëren in oefeningen. Op het moment gaat mijn voorkeur vooral uit naar krachttraining, aangezien mijn conditie al redelijk goed is.

Ik hoop dat ik de komende tijd weer wat meer tijd ga besteden aan het bereiken van mijn "grote" doelen, maar ik weet zeker dat dit goedkomt. Op naar de dertig dagen zonder gamen.

[KevinV1990]

7 april 2017 - 29 dagen zonder gamen

Ja ja ja, morgen bereik ik de mijlpaal van een maand niet gamen. Ik kan nou niet zeggen dat het tot nu toe een zware uitdaging is geweest, maar ik ben toch wel een beetje trots dat ik het al zo lang volhoud. Ik zeg een beetje trots, omdat er toch ook een paar dingen zijn waar ik wat minder trots op ben. Zo heb ik zeeën van extra vrije tijd gekregen, tijd die ik eerst altijd volmaakte met het spelen van videogames. Ik had zoveel met zoveel extra tijd kunnen doen, maar heb dit niet gedaan. De motivatie is er zeker wel hoor, maar ik kan maar geen zin maken. Het is alsof ik een beetje overweldigt ben door de hoeveelheid tijd die ik nu aan andere activiteiten kan besteden. Misschien ben ik wel een beetje bang geworden van die hoeveelheid tijd. De komende tijd zal dan ook in het teken staan van het overwinnen van die angst, en mijn tijd zo goed mogelijk gebruiken, zodat ik stappen kan gaan maken naar de beste versie van mijzelf.

Omdat ik vond dat ik een beetje te negatief nadacht over hetgeen wat ik heb bereikt, vond ik dat ik iets moest doen. Ik moest iets doen waarop ik gigantisch trots zou worden. Dat is de reden dat ik het begin heb geschreven van een serie korte verhalen. Ik weet nog geen eens precies waarom ik nou zo trots op dit verhaal ben, maar ik ben het dus wel. Het genre, het thema, de manier van schrijven, het hoort echt bij mij. Het verhaal kan je hier lezen: https://www.kevinvoetelink.nl/verhalen/leeuwen-komen-eraan/

Ik vind dat ik mijn eigen schrijven met dit verhaal weer naar een ander niveau heb gebracht, en daar ben ik erg trots op. Deze verhalenserie zal dan ook zeker iets zijn waar ik veel aan ga werken, en hopelijk zal ik hiermee weer verdere stappen mee kan maken.

Hetgeen waar ik ook aan zal moeten werken, is het schrijven van mijn boek over het hebben van een gameverslaving. Nadat ik hier echter aan begonnen ben, loopt het alleen een beetje vast. Ik kom niet meer verder, al heb ik genoeg ideeën waarover ik zou moeten schrijven. Misschien komt dit omdat het allemaal wel erg dichtbij komt, en misschien wil ik het daarom ook zo perfect mogelijk schrijven. Moeilijk...

[KevinV1990]

18 april 2017 - 40 dagen zonder gamen

Oeff.... En ik dacht dat ik lang niet voor mijn Engelstalige journal had geschreven, blijkt dat het voor de Nederlandstalige alweer bijna twee weken geleden was. Maar geen paniek, ik ben er weer. Al was ik er natuurlijk altijd al, alleen niet op dit forum. Eerlijk gezegd voelde ik me daar zo nu en dan ook wel eens schuldig over. Ik wilde namelijk elke dag voor mijn journal schrijven, of het nou de Engelse of de Nederlandse was, als ik maar bleef schrijven. Ach, ook zonder het schrijven lukt het mij om van de videogames af te blijven.

Gisteren had ik alleen even een rotdag, en voor het eerst sinds ik de detox ben begonnen, had ik weer even zin om te gamen. Aangezien ik niet compleet wil gaan stoppen met gamen (denk ik), had ik volgens mijn eigen regels gewoon even kunnen gaan gamen. De reden waarom ik dat niet gedaan heb, was dat ik om de verkeerde redenen wilde gaan gamen. Ik wilde gaan gamen, omdat ik me kut voelde. In plaats van dat gevoel een plek te geven, of het te tackelen, wilde ik weer een fantasie wereld induiken. Ik wil niet meer gamen om dat soort redenen. Gewoon even een grote jongen zijn, fuck it zeggen tegen dat rotgevoel, en weer verdergaan. Het is namelijk helemaal niet slecht als je je zo nu en dan eens slecht voelt, en je hoeft het dan ook niet te verbergen. Voel je gewoon even kut, en ga dan gewoon weer verder. Misschien dat je je nog even een beetje depressief voelt voor de rest van de dag, maar ga gewoon verder met je dag, en misschien gebeurt er wel iets waardoor je weer heel wat vrolijker wordt.

En zoals ik al dacht was ik in de loop van de dag van dat rotgevoel af. Vanochtend voelde ik me echter weer heel erg moe. Dit kwam niet omdat ik om vijf uur al op moest staan, maar omdat ik gewoon geen zin meer heb in mijn werk. Ik ben er wel een beetje op uitgekeken. Donderdag heb ik een sollicitatiegesprek bij de IKEA voor magazijnmedewerker. Ik hoop dat het wat wordt, het zou een nieuwe uitdaging zijn, het levert me meer geld op, en er zijn doorgroeimogelijkheden. Vooral dat laatste is iets wat ik bij mijn huidige baan mis. Ik ben nu al meer dan vijf jaar in dienst bij PostNL in de voorbereiding, en hoewel ik al een aardige tijd een van de beste medewerkers ben die daar in het pand rondlopen, heb ik nooit de kans gekregen (ja, ik heb die kans ook zelf proberen te pakken) om echt door te groeien. Ik krijg meestal wel wat extra taken te doen, heb leren leiding te geven aan een team, maar ik mis gewoon net dat beetje extra erkenning. Het zou dus mooi zijn als mijn sollicitatiegesprek op iets moois zou uitlopen.

De laatste tijd ben ik ook veel meer zelfontwikkelingsboeken gaan lezen, de twee die ik tot nu toe heb gelezen gingen vooral over positief denken (in de ruime betekenis van het woord positief). Ik denk dat het lezen van die boeken ook zeker heeft bijgedragen aan het feit dat ik nu gewoon fuck it tegen veel dingen zeg, en gewoon doorga. Ik accepteer mezelf, en daar hoort ook bij dat ik mijn problemen en slechte eigenschappen accepteer. Nu ik dat heb leren te doen, is het op de een of andere manier ook veel rustiger in mijn hoofd en kan ik me veel beter ontspannen. Wanneer je je kan ontspannen, zal het ook veel makkelijker worden om stappen te maken, in welke richting dan ook.

[KevinV1990]

21 april 2017 - 43 dagen zonder gamen

Gisteren heb ik een sollicitatiegesprek bij de Ikea gehad, voor logistiek medewerker. Tot mijn verassing werd ik diezelfde avond al gebeld en kreeg te horen dat ik een nieuwe baan heb. Sinds gisteravond voel ik me dus ook erg goed. Ik ben vandaag naar mijn huidige werk gegaan om mijn contract op te zeggen, en gelukkig hoef ik het daar nog maar een maandje vol te houden. Eerst leek het er nog even op dat ze het me moeilijk gingen maken, en mijn opzegtermijn pas de volgende maand in wilde laten gaan, maar uiteindelijk kan ik toch op de datum beginnen waarop Ikea me wil hebben.

Tijdens het sollicitatiegesprek werd mij ook gevraagd waar ik mezelf zie over een jaar, en dan vooral binnen Ikea. Ik ambieer een leidinggevende functie, en dat heb ik dus ook duidelijk gemaakt dat ik stappen in die richting gemaakt wil hebben. Ze waren zo te zien tevreden met dat antwoord, ikzelf ben eerst ook. Nu is het een beetje anders. Het doel is nog steeds hetzelfde hoor, ik wil er alleen wat specifieker in zijn. Ik wil duidelijk doelen gaan stellen, zodat ik aan mijn toekomstige baas kan vragen wat ik moet doen om die doelen te bereiken. Ach, ik heb nog een maand om dit voor mezelf duidelijk te krijgen. Nu is het tijd om blij te zijn.

Even weer over iets gaming-gerelateerd praten. Ik heb door het kijken van voetbalwedstrijden weer zin om Football Manager te gaan spelen. In eerste instantie is het voor mij een big no, om nu weer te gaan gamen. Toch ben ik mezelf een vraag gaan stellen. In wat voor opzicht is het spelen van Football Manager slechter voor me, dan het spelen van een potje schaak, of andere activiteiten waarbij je veel moet nadenken? Football Manager is voor mij toch altijd net wat anders geweest dan andere games, misschien wel omdat je er zoveel bij na moet denken, en vaak ook creatief moet omgaan met situaties die zich voordoen. Ook ben ik nooit verslaafd geweest aan Football Manager. Het is toch iets waar ik eens wat meer onderzoek naar wil doen.

[KevinV1990]

23 april 2017 - 45 dagen zonder gamen

Ik heb het gevoel dat ik op een nieuw punt in mijn leven ben aangekomen. Een nieuwe baan, een nieuwe weg ingeslagen met mijn site, en de afgelopen tijd heb ik ook heel veel geleerd. Hoewel ik al een paar jaar niet meer verslaafd ben aan games, heb ik nu pas het gevoel alsof ik die verslaving echt heb overwonnen. Die nasleep heeft gewoon zo lang geduurd, maar deze heb ik uiteindelijk toch overwonnen. Het geeft een euforisch gevoel, een gevoel wat ik altijd wel zou willen hebben.

Voordat ik aan het schrijven van deze tekst begon, kreeg ik trouwens door dat ik al op de helft zit van 90-day detox. Ik ben de detox eerlijk gezegd ook meer als een uitdaging gaan zien, een nieuw spelletje om te spelen. Het heeft me trouwens wel doen nadenken over wanneer ik nou precies de gameverslaving had overwonnen. Eerlijk gezegd weet ik dat echt niet meer, ik ben gewoon geleidelijk aan minder gaan gamen. De detox wil ik gewoon zo lang mogelijk volhouden, eens kijken hoever ik weet te komen. Echt moeilijk zal het niet worden om dit vol te houden, aangezien ik nu echt gebrand ben op het bereiken van mijn doelen, en het worden van mijn beste zelf. Dat is belangrijker dan het spelen van videogames.

Nu ik dit schrijf, denk ik ergens over na. Zou ik zonder die gameverslaving ook op dit punt zijn aangekomen? Ik denk namelijk van niet, en dat zou inhouden dat ik er misschien wel dankbaar voor moet zijn dat die verslaving in mijn leven is gekomen, en dat ik de kracht heb gehad om deze te overwinnen. Als ik namelijk niet zo verslaafd was geweest aan videogames, had ik misschien wat meer tijd aan school besteedt, was ik waarschijnlijk ergens op een kantoor beland, om vervolgens twaalf uur per dag aan het werk te zijn, en als finishing touch uit te kijken naar mijn pensioen. Gadverdamme, de rillingen lopen al over mijn rug als ik hierover nadenk. Niets ten nadele van mensen die wel zo'n leven leiden (of toch lijden?) hoor. Of toch wel? Nee, zo'n leven zou ik nooit willen leiden.

Ik heb hele andere plannen met mijn leven, en ik zal alles op alles zetten om alles waarvan ik droom waar te maken.

[KevinV1990]

25 april 2017 - 47 dagen zonder gamen

Hoe kan je op de ene dag nog vol energie zitten, om de volgende dag vervolgens helemaal zonder te zitten? Eergisteren had ik het gevoel alsof ik de hele wereld aankon, maar gisteren was ik weer een beetje down en had ik helemaal geen zin om iets te ondernemen. Ik voelde me daar eerst schuldig over, maar ik heb geleerd dat ik me daar niet schuldig over moet voelen. Zo erg is het toch niet, om een dagje even helemaal niets te doen? Waarom zou dat erg zijn? De reden waarom veel mensen dat dus wel erg vinden, komt omdat ze geleerd hebben dat je altijd bezig moet zijn. Als je niet continu bezig bent, zul je nooit iets in het leven gaan bereiken. Gelukkig is dat niet waar.

Het is een beetje hetzelfde als dat mensen vinden dat je 40 uur per week moet werken. Als je minder werkt ben je lui. Tegelijkertijd lopen die mensen maar te klagen over hoe zwaar hun leven is. Zo wil ik niet leven. Dus als ik het red met maar 24 uur per week, waarom niet? Kan ik de rest van de tijd besteden aan het schrijven en aan andere dingen die ik leuk vind. Waarom zou je het leven zwaarder maken dan nodig is?

[KevinV1990]

28 april 2017 - 50 DAGEN ZONDER GAMEN!

Weet je wat nou zo leuk is? Ik heb in die vijftig dagen ook bijna helemaal niet meer aan videogames gedacht, en heb het op geen een enkel moment gemist. Dat vind ik toch raar, aangezien er toch tijden zijn geweest waarin gamen echt een fulltime job was. Dom eigenlijk dat je er dan zoveel tijd aan hebt moeten besteden. Maar dan kan ik beter niet bij stilstaan. Je schiet er namelijk niets mee op om stil te staan bij het verleden. Wat gebeurd is, is gebeurt en daar verander je niets meer aan. Je hebt wel de controle over hoe een groot deel van je toekomst eruit gaat zien, dus daar sta ik liever bij stil.

Ik heb zojuist mijn site even een UNDER CONSTRUCTION pagina gegeven. Ik wil voor mezelf duidelijk krijgen wat ik nou precies met die site wil, en dat kan alleen als ik niet continu hoef na te denken over dat ik een artikel moet gaan schrijven. Vandaar dus die pagina. Het geeft mij de rust die ik nodig heb, om goed over mijn site na te denken.

Het schrijven voor mijn boek gaat redelijk goed, en het eerste hoofdstuk lijkt al bijna af te zijn, de eerste versie daarvan dan. Er is alleen een klein probleempje, en dat is dat ik het gevoel heb dat het veel te kort is. Aan de andere kant denk ik ook weer dat je niet te veel in de wilde weg moet gaan lullen, daar hebben mensen die willen afkicken van een gameverslaving helemaal niets aan. Het is denk ik beter om gewoon to the point te komen, een beetje te vertellen over jouw ervaringen, en mensen praktische tips geven om af te kunnen kicken. Dan maar en wat korter boek, als ik de mensen er maar mee kan helpen.

YOOHOO! Ik heb 50 dagen geen videogame gespeeld!